Ο μουσικός Σπύρος Ηλιάδης

Για λίγο καιρό ήρθε κι έπαιξε μαζί μας.... Είχαμε την τιμή...
Τώρα ταξιδεύει σε άλλα μέρη....
Μοιράστηκε μαζί μας ήχους πνευστούς, ήχους κρουστούς,  ρυθμούς και μνήμες, καημούς, χαρές και πολλές  μουσικές ιστορίες του κόσμου και της ψυχής του...
Τον ευχαριστούμε για αυτά που μας έμαθε...
 Ελαφρύς αέρας να τον πάρει.

ΣΠΥΡΟΣ ΗΛΙΑΔΗΣ

Ο Σπύρος Ηλιάδης, αρχικά αυτοδίδακτος, μαθήτευσε στη συνέχεια από τη δεκαετία του ΄70 κοντά σε παλιούς παραδοσιακούς μουσικούς της εποχής. Ασχολούμενος από το 1980 αποκλειστικά με τη Μουσική και το Θέατρο συνεχίζει τη μαθητεία του κοντά σε ειδικούς,  στα αραβικά αφρικάνικα κρουστά, την πλαστική κίνηση,  την αισθητική, τον αυτοσχεδιασμό και το Ανθρωπολογικό Θέατρο. Σαν ηθοποιός, έχει επίσης παρακολουθήσει τριετείς σπουδές στο Εργαστήριο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.

Η ενασχόλησή του με την εκπαίδευση από το 1996: 

·         συνεργάτης του προγράμματος ΜΕΛΙΝΑ – Παιδεία και Πολιτισμός» (1996-2000)

·     δάσκαλος  παραδοσιακών κρουστών στο Δημοτικό Ωδείο Θηβών και μουσικοθεραπείας στο Ειδικό Σχολείο Θηβών. Παράλληλα,  παρουσιάζει το παιδαγωγικό πρόγραμμα με τίτλο «Το Πιο Παλιό Παιχνίδι» σε αρκετά Δημοτικά και Γυμνάσια της Αττικής.

·     δάσκαλος στο Α’ Πειραματικό Δ.Σ. Αιγάλεω «Αριστοτέλης» (2000-2011) με το καινοτόμο μάθημα «ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» που δημιούργησε ο ίδιος και ενέκρινε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο

·     βασικό στέλεχος των παραστάσεων της Μαρίζας Κωχ για παιδιά προσχολικής ηλικίας και πρώτης σχολικής ηλικίας

Συναυλίες - συνεργασίες:

Συμμετείχε στη δισκογραφία,  σε βραδινές εμφανίσεις, και σε συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με τους Β. Νόνη, Δ. Σαμίου, Κ. Κουλιά, Γ. Βέη, Β. Σκουλά και Μαρίζα Κωχ (παραδοσιακή μουσική), όπως επίσης και με τους Β. Παπακωνσταντίονου, Γ. Ζουγανέλη, Κ. Στασινοπούλου, Ν. Σφακιανάκη, τους Πυξ Λαξ, την Τυνήσια Aljikawi, τον Αιγύπτιο Tawfic Radwan,  τον Αρμένιο Haig Jagigian,  τους παλιούς ρεμπέτες Κ. Σκαρτέλη, Θ. Πολυκανδριώτη, Μ. Γενιτσαρη, Χοντρονάκο, Ι. Γεωργακοπούλου, και τους Σ. Βαμβακάρη, Γ. Ξηντάρη, Μ. Τσέρτο, Γ. Τζώρτζη, την «Αθηναϊκή Κομπανία» και τα «Παιδιά από την Πάτρα».

Έχει συμβάλει στη δημιουργία των συγκροτημάτων «Διονυσιακός Μύθος» (Ηλεκτρονική ακουστική μουσική με στοιχεία παράδοσης και jazz-rock), «Σημείο Φυγής» (Παραδοσιακή Ελληνική Μουσική), «Hibascha» (Ethnic και ελεύθερος αυτοσχεδιασμός), «Grido» (μουσική των Ελληνοφώνων της Κάτω Ιταλίας), και ήταν μέλος του συγκροτήματος «Strinia» (μουσικές που έχουν σχέση με τον Ελληνικό Πολιτισμό, από τους Καλάς μέχρι τους Κέλτες) και του Βυζαντινού συνόλου «Τέττιξ», με παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή και σε όλη την Ελλάδα.

Θέατρο:

Σαν ηθοποιός και συνθέτης συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς Β. Λάγγο, Ν. Χατζηπαππά, Η. Φραγκάκη, Α. Διαμαντή, Κ. Καζάκο, Λ. Κονιόρδου, Ν. Κούνδουρο, Ν. Καλογερόπουλου, Σ. Λεονάρδου και Θ. Κινδύνη, για τα έργο «Βάτραχοι», «Hellen’s Passions», «Rehearsal – Moments fromΑncient Hellenic Drama», «Οιδίπους Τύραννος», «Μουσικές του Ουρανού»,  «Κραυγή Ειρήνης», «Περιστέρι», «Έπος του Γκιλγαμές», «Ιφιγένεια», «Λαμπηδόνα, «Ευγένα». Για τρία χρόνια (1197-2000) συμμετείχε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, κάνοντας μουσική – που έπαιζε ο ίδιος ζωντανά επί σκηνής – για το έργο «Μυθική Ζώνη» (Ψυχοακουστική εισαγωγή στην παράσταση) σκηνοθεσία Ν. Χατζηπαππά, «Βάκχες», σκηνοθεσία Α. Διαμαντή, και σε σκηνοθεσία Ν. Περέλη: «Τρισεύγενη», «Οι μηχανές του δόλου και του τρόμου», «Παγίδες και φονικά», και 1922, Η νύχτα της φωτιάς (Θέατρο Ιλίσια – 2003-2004).

Κινηματογράφος:

Συνέθεσε και έπαιξε μουσική για τέσσερα ντοκιμαντέρ και έξι ταινίες μεγάλου μήκους, μεταξύ των οποίων «Το πέταγμα της μύγας» του Β. Σιώπαχα, «Byron a ballad for a demon» του Ν. Κούνδουρου, «Στην άκρη της πόλης» και «Δεκαπενταύγουστος» του Κ. Γιάνναρη.

Από το 1985 και μετά άρχισε να πειραματίζεται στην Ψυχοακουστική έκφραση ανθρώπινων συναισθημάτων και καταστάσεων, μέσα από τους ήχους πνευστών και κρουστών οργάνων, όχι μόνο παραδοσιακών αλλά και «πρωτόγονων», από όλον τον κόσμο, που μερικά τα κατασκεύασε μόνος του, λόγω της σπανιότητάς τους.

Προσπαθούσε συνεχώς να βρίσκει εναλλακτικές διόδους έκφρασης και επικοινωνίας, ώστε ο περιγραφικός λόγος, που αρθρώνει ο θόρυβος, ο ήχος και η μουσική,  να γίνεται κατανοητός χωρίς την έμμεση βοήθεια της ομιλίας και της εικόνας, δημιουργώντας έτσι μια πρόσβαση πίσω από τη «μάσκα της ζωής» που επιβάλλει η σύγχρονη καθημερινότητα.

Ήδη ταξιδεύει στο Αόρατο Μεγάλο Ταξίδι...